Da kjennes ikkje vinteren så lang. Det er Tore Ørjasæter som har sett pris på hausten i dette diktet:
Å nei slik ein hugleg haust!
Himilen djupblå seg kvelver
og solglansen skir i aust
stillt gjennom ljosblånen skjelver.
Og upp ifrå einsleg dal
over den hauststille sæter
det skin gjennom lufti sval
inn i den evige æther.
Nei aldri so evigblå
breidde seg ljos-kvelven blanke.
No synet mitt upp kan nå,
sælt som min stigande tanke.
Og stilt, når det skuming fell,
bleiknar den dags-djupe blåne,
då kveikjest det stjerne-eld
og sylvglans frå bleike måne.
Når natt over bygd og bol
sløkkjer den ljoskvelven blanke,
som glans av ei evig sol
stiger so stillt i min tanke.
